๑ ​แต่​​มาบ​ัดนี้พวกเขาหัวเราะเยาะฉัน

และเขามีพ่อซึ่งฉันไม่ต้องการแม้จะให้มาช่วย

๒ พวกเขาจะช่วยอะไรฉันได้

๓ ทั้งลำเค็ญและหิวโหย ในยามค่ำคืน

๔ พวกเขาเก็บพันธุ์​ไม้​และใบจากพุ่มไม้ในทะเลทราย

๕ พวกเขาถูกขับไล่ออกจากหมู่​คน​

๖ พวกเขาต้องอาศัยอยู่ตามหน้าผาที่​เชิงเขา​

๗ พวกเขาส่งเสียงร้องเหมือนลาในพุ่มไม้

๘ ​คนโง่​เขลาและไร้​ชื่อเสียงเรียงนาม​

๙ และมาบัดนี้ฉันกลายเป็นเพลงที่พวกเขาแต่งขึ้น

๑๐ พวกเขาชิงชังฉัน และออกห่างจากฉัน

๑๑ เพราะพระเจ้าทำให้ฉันหมดกำลังและต่อสู้​ไม่ไหว​

๑๒ ​หมู่​คนร้ายโจมตีฉันทางด้านขวา

๑๓ พวกเขากี​ดก​ั้นฉันทุกหนทาง

๑๔ พวกเขาทะลวงกำแพงเข้ามา

๑๕ ฉันตกใจกลัว ​ศักดิ์ศรี​ของฉันหายไปกับสายลม

๑๖ และบัดนี้หัวใจฉันแตกสลาย

๑๗ ฉันปวดกระดูกในยามค่ำคืน

๑๘ เสื้อผ้าฉันถูกกระชาก

๑๙ ​พระองค์​​เหว​ี่ยงฉันลงในตม

๒๐ ​โอ​ ​พระเจ้า​ ข้าพเจ้าร้องเรียกถึงพระองค์ ​ขอความช่วยเหลือ​ และพระองค์​ไม่​ตอบข้าพเจ้า

๒๑ ​พระองค์​ร้ายต่อข้าพเจ้า

๒๒ ​พระองค์​​ให้​ลมหอบข้าพเจ้าขึ้นไป ข้าพเจ้าถูกพัดไปกับสายลม

๒๓ เพราะข้าพเจ้าทราบว่าพระองค์จะพาข้าพเจ้าไปถึงซึ่งความตาย

๒๔ ​แน่นอน​ ​ไม่มี​ใครทำร้ายคนที่สูญสิ้นทุกสิ่ง

๒๕ ข้าพเจ้าร้องไห้เมื่อคนประสบความลำบาก

๒๖ ​แต่​เมื่อข้าพเจ้าหวังในสิ่​งด​ี ความชั่​วก​็​มาถึง​

๒๗ ส่วนลึกในใจข้าพเจ้าปั่นป่วนและไม่เคยสงบ

๒๘ ข้าพเจ้าดำเนินไปในความมืด ปราศจากแสงอาทิตย์

๒๙ ข้าพเจ้าเป็นพี่น้องกับพวกหมาใน

๓๐ ผิวหนังข้าพเจ้าดำคล้ำและลอกหลุดออก

๓๑ เสียงจากพิณเล็กของข้าพเจ้ากลายเป็นเสียงคร่ำครวญ