๒๙
โยบสรุปข้อโต้ตอบ
๑ และโยบพูดต่อไปอีกว่า
๒ “โอ ฉันอยากเป็นเหมือนในสมัยก่อน
ครั้งที่พระเจ้าคุ้มครองดูแลฉัน
๓ เมื่อตะเกียงของพระองค์ส่องทางให้ฉัน
และฉันเดินผ่านความมืดได้ด้วยแสงของพระองค์
๔ ช่วงเวลาที่ฉันรุ่งที่สุด
เมื่อพระเจ้ามีมิตรไมตรีต่อครัวเรือนของฉัน
๕ เมื่อองค์ผู้กอปรด้วยมหิทธานุภาพยังอยู่กับฉัน
เมื่อลูกๆ ของฉันอยู่รอบข้างฉัน
๖ เมื่อฉันมีเหลือกินเหลือใช้
และมีน้ำมันพุ่งออกมาจากซอกหิน
๗ เมื่อฉันออกไปที่ประตูเมือง
เมื่อฉันมีที่นั่งที่ลานชุนุม
๘ พวกชายหนุ่มถอยหลีกไปเมื่อเห็นฉัน
คนสูงอายุก็ลุกขึ้นยืนให้เกียรติฉัน
๙ บรรดาเจ้านายชั้นผู้ใหญ่หยุดพูด
และเอามือปิดปากไว้
๑๐ เสียงของบรรดาผู้สูงศักดิ์เงียบลง
และลิ้นของพวกเขาติดอยู่กับเพดานปาก
๑๑ ผู้ใดที่ได้ยินเรื่องของฉันก็นับว่าฉันได้รับพระพร
และเมื่อผู้ใดเห็นฉันก็ชมเชย
๑๒ เพราะฉันช่วยผู้ยากไร้ที่ร้องขอความช่วยเหลือ
และช่วยเด็กกำพร้าที่ไม่มีใครช่วยเหลือ
๑๓ คนที่กำลังจะตายให้พรแก่ฉัน
และฉันช่วยให้หญิงม่ายร้องเพลงด้วยใจยินดี
๑๔ ฉันปฏิบัติความชอบธรรมดั่งสวมเสื้อผ้า
ความเป็นธรรมของฉันเป็นดั่งเสื้อคลุมและผ้าโพกศีรษะ
๑๕ ฉันเป็นตาให้กับคนตาบอด
และเป็นเท้าให้กับคนง่อย
๑๖ ฉันเป็นพ่อให้กับคนยากไร้
และช่วยเหลือคนที่ฉันไม่รู้จักเมื่อเขาต้องสู้คดี
๑๗ ฉันล้มอำนาจของคนชั่วร้าย
และช่วยเหลือคนที่ตกเป็นเหยื่อของเขา
๑๘ แล้วฉันก็คิดว่า ‘ฉันจะตายในรังของฉัน
และฉันจะมีอายุยืนยาวมาก
๑๙ ฉันเป็นเสมือนรากต้นไม้ที่แผ่ไกลถึงแหล่งน้ำ
พร้อมกับมีน้ำค้างบนกิ่งก้านตลอดคืน
๒๐ คนสรรเสริญฉันอย่างไม่รู้จบ
ฉันไม่เคยขาดพละกำลัง’
๒๑ ผู้คนคอยฟังฉัน
และนิ่งเงียบฟังคำแนะนำของฉัน
๒๒ เมื่อฉันพูดจบแล้ว พวกเขาก็ไม่พูดอีก
และคำพูดของฉันซึมซาบในตัวเขา
๒๓ พวกเขาคอยฉันดั่งคอยฝน
และพวกเขาเปิดปากเหมือนรอรับฝนในฤดูใบไม้ผลิ
๒๔ ฉันยิ้มให้เมื่อพวกเขาขาดความมั่นใจ
และใบหน้าที่เบิกบานของฉันทำให้พวกเขาหยุดเศร้าหมอง
๒๕ ฉันเป็นผู้ตัดสินใจให้พวกเขา และมีตำแหน่งเป็นหัวหน้า
ฉันอยู่อย่างกษัตริย์ท่ามกลางกองทหาร
เป็นอย่างผู้ปลอบโยนคนที่เศร้าโศก