พระคริสตธรรมคัมภีร ภาคพันธสัญญาใหม กิจก๋าน 27

1 หลังจากหมู่เฮาได้ฮับก๋านตัดสินเรื่องเวลาตี้จะเตียวตางไปประเทศอิตาลีแล้ว เปาโลกับนักโต้ษคนอื่นๆ ก็ถูกกุมตั๋วไว้กับนายร้อยคนนึ่งจื้อยูเลียส มาจากก๋องทหารจักรพรรดิออกัสตัส 2 มีเฮือลำนึ่งมาจากเมืองอัดรามิททิยุม เฮือลำนี้ก่ำลังจะไปต๋ามต้าเฮือต่างๆ ต๋ามแนวฝั่งของแคว้นเอเชีย หมู่เฮาก็ลงเฮือลำนี้ออกทะเลไป มีจาวมาซิโดเนียคนนึ่งจื้ออาริสทารคัส เขาลุกจากเมืองเธสะโลนิก๋าไปกับหมู่เฮาตวย 3 วันถัดมาหมู่เฮาก็มาแผวต้าเฮือเมืองไซดอน ยูเลียสดีต่อเปาโลขนาด ยอมหื้อเปาโลไปแอ่วหาหมู่เปื้อนๆ ได้ เปื้อเขาหมู่นั้นจะจ้วยเหลือต้านต๋ามความจ๋ำเป๋น 4 เฮือของหมู่เฮาแล่นออกจากเมืองไซดอน มีลมปั๊ดมาแฮงขนาด หมู่เฮาจึงบิ่นหัวเฮือไปตังเกาะไซปรัสตี้ลมบ่ปอแฮง 5 หมู่เฮาแล่นเฮือข้ามทะเลก๋ายเขตของแคว้นซีลีเซียกับแคว้นปัมฟีเลีย จ๋นมาแผวเมืองมิราในแคว้นลิเซีย 6 ตี้นี่นายร้อยปะเฮือลำนึ่งมาจากเมืองอเล็กซานเดรียก่ำลังจะไปประเทศอิตาลี เขาเลยปาหมู่เฮาลงเฮือลำนั้น 7 เฮือของหมู่เฮาไปจ๊าขนาด ใจ๊เวลาหลายวัน ในตี้สุดก็มาเถิงเมืองคนีดัสอย่างยากลำบาก เฮาบ่สามารถไปต่อได้ย้อนลมตั้งแฮงขนาด จึงเปี่ยนเส้นตางไปตังลมปั๊ดบ่ปอแฮงของเกาะครีตใก้แหลมสัลโมเน 8 เฮือแล่นเลาะฝั่งเกาะครีตไปอย่างยากลำบาก แล้วก็มาแผวตี้นึ่ง ตี้จื้อมีความหมายว่า ต้าเฮืองาม ตี้หั้นอยู่ฮิมเมืองลาเซีย

9 หมู่เฮาเสียเวลานักเหมือนกั๋น ถ้าจะแล่นเฮือต่อต๋อนนี้ก็อันตรายล้ำไป ย้อนหากป๊นหละหว่างงานถือศีลอดอาหารไปแล้ว จะเป๋นเวลาตี้ฝนตกหนัก กับในทะเลจะมีคลื่นลมแฮง เปาโลจึงเตื๋อนสติหมู่เขาว่า 10 “ต้านตังหลาย ข้าพเจ้าหันว่าก๋านเตียวตางหนนี้จะมีอันตราย ตี้จะเยียะหื้อมีความเสียหายอย่างใหญ่หลวง ตึงสินก๊าตี้ขนมา ตึงเฮือ ตึงจีวิตของหมู่เฮาตวย” 11 แต่นายร้อยบ่ฟังกำเตื๋อนของเปาโล เขาเจื้อกัปตันกับเจ้าของเฮือนักเหลือ 12 ย้อนต้าเฮือนี้บ่เหมาะตี้จะจอดเฮือจ๋นยามฝนผ่านไปแล้ว คนส่วนใหญ่จึงตกลงกั๋นตี้จะแล่นเฮือจากตี้หั้น หมู่เขาฮิจะไปหื้อแผวเมืองฟีนิกส์ แล้วจะจอดเฮือไว้ตี้หั้น ฟีนิกส์เป๋นเมืองต้าของเกาะครีต เป๋นต้าเฮือตี้บิ่นหน้าไปตังวันตกแจ่งใต้กับตังวันตกแจ่งเหนือ

13 เมื่อมีลมปั๊ดมาตังใต้บ่ปอแฮงเต้าใด หมู่เขาก็กึ๊ดว่าเหมาะแล้ว เป๋นลมตี้เฮาไปต่อได้ ลูกเฮือจึงจั๊กสมอเฮือขึ้น แล้วแล่นเลาะไปต๋ามฮิมฝั่งเกาะครีต 14 แต่บ่ปอเมินเต้าใดก็มีลมหลวงตี้ฮ้องว่า ลมตังวันออกแจ่งเหนือ ปั๊ดบนปื๊นดินลงมาจากเกาะ 15 เฮือตกอยู่ก๋างลมหลวงบ่สามารถฝ่าไปได้ หมู่เฮาก็เลยปล่อยเฮือแล่นปิ๋วไปตวยลม 16 เฮือก๋ายไปตังใต้เกาะหน้อยจื้อคาวดา ตี้หั้นเกาะบังลมไว้พ่อง หมู่เฮาก็สามารถจั๊กเฮือลำหน้อยตี้ลากตวยเฮือใหญ่ขึ้นมา แล้วมัดไว้แต่ยากขนาด 17 เมื่อเอาเฮือลำหน้อยขึ้นมาแล้ว หมู่เขาก็เอาเจื้อกลอดปื๊นต๊องเฮือใหญ่ เปื้อมัดเฮือหื้อแน่นป้องกั๋นเฮือแตก แล้วหุบใบเฮือลงหื้อเฮือลอยไปตวยลม ย้อนกั๋วว่าเฮือจะไปติดสันดอนทรายในอ่าวเสอร์ทิส 18 ถัดมาแหมวัน ลมก็ยังปั๊ดเฮือปิ๋วไปปิ๋วมา หมู่เขาจึงจ้วยกั๋นเอาของตี้ใส่มาบนเฮือโจ้งลงทะเล 19 เมื่อเถิงวันถ้วนสาม หมู่เขาก็ยังต้องเอาเครื่องมือของใจ๊ในเฮือโจ้งลงทะเลเหีย 20 หมู่เฮาบ่หันดาวบ่หันตะวันมาหลายวันแล้ว ลมหลวงก็ยังปั๊ดแฮงเหมือนเก่า หมู่เฮาหมดหวังตี้จะมีจีวิตรอดแหมต่อไป

21 บ่มีใผได้กิ๋นข้าวกิ๋นน้ำมาหลายวันแล้ว เปาโลจึงยืนขึ้นต่อหน้าหมู่เขาอู้ว่า “หมู่ต้านน่าจะฟังกำแนะนำของข้าพเจ้าพ่องว่า ห้ามเอาเฮือออกจากเกาะครีต แล้วจะบ่ปะกับอันตรายตึงความเสียหายจาอี้ 22 แต่บ่าเดี่ยวนี้ข้าพเจ้าขอหมู่ต้านแป๋งใจ๋ดีๆ ไว้เน่อ จะบ่มีใผต๋ายสักคนเดียว จะเสียหายก้าเฮือเต้าอั้น 23 เมื่อตะคืนนี้ทูตสวรรค์องค์นึ่งของพระเจ้า ผู้เป๋นพระเจ้าของข้าพเจ้าตี้ข้าพเจ้าฮับใจ๊อยู่ มายืนอยู่ฮิมป่างข้าง 24 แล้วบอกว่า ‘เปาโลเหย บ่ถ้ากั๋วเน่อ เจ้าจะได้ยืนหื้อก๋านต่อหน้าซีซาร์แน่ๆ พระเจ้าโผดจ้วยเจ้าโดยหื้อคนตังหลายตี้อยู่ในเฮือตวยเจ้ารอดต๋าย’ 25 ต้านตังหลายแป๋งใจ๋ดีๆ ไว้ ข้าพเจ้าไว้ใจ๋พระเจ้าว่า จะต้องเป๋นไปต๋ามตี้ทูตสวรรค์อู้ไว้อย่างแน่นอน 26 แต่ว่าหมู่เฮาจะต้องไปติดตื้นตี้เกาะแห่งนึ่ง”

27 จ๋นเถิงคืนตี้สิบสี่ เฮือของหมู่เฮาก็ยังปิ๋วไปปิ๋วมาอยู่ในทะเลอาเดรีย ประมาณเตี้ยงคืนหมู่ลูกเฮือก็กึ๊ดว่าเฮือเข้าใก้แผ่นดินแล้ว 28 หมู่เขาหยั่งน้ำผ่อ วัดได้เลิ็กสี่สิบเมตร เมื่อไปแหมน่อย หมู่เขาก็หยั่งน้ำผ่อแหม ต๋อนนี้วัดได้เลิ็กสามสิบเมตร 29 หมู่เขากั๋วว่าเฮือจะไปหลิ้มใส่บ่าหินตี้บ่มอยู่ในน้ำ จึงโจ้งสมอเฮือสี่ตั๋วจากด้านต๊ายเฮือลงทะเล แล้วปากั๋นอ้อนวอนขอหื้อแจ้งเวยๆ 30 หมู่ลูกเฮือฮิหนีออกจากเฮือ หมู่เขาหย่อนเฮือหน้อยลงทะเล แต่งเยียะเป๋นว่าจะหย่อนสมอตังหัวเฮือ 31 แล้วเปาโลก็อู้กับนายร้อยกับหมู่ทหารว่า “ถ้าคนหมู่นี้บ่อยู่ในเฮือ หมู่ต้านตึงหมดตึงเสี้ยงจะต้องต๋ายแน่ๆ” 32 หมู่ทหารจึงตัดเจื้อกตี้มัดเฮือลำหน้อย แล้วปล่อยหื้อตกน้ำไปเหีย

33 เมื่อใก้จะแจ้งแล้ว เปาโลก็ขอร้องหมู่เขาหื้อกิ๋นข้าวกิ๋นน้ำ ต้านอู้ว่า “ได้สิบสี่วันแล้วเน่อ ตี้หมู่ต้านปากั๋นกองถ้าอยู่ บ่ได้กิ๋นอะหยังสักหน้อย 34 ย้อนจาอั้นข้าพเจ้าขอหื้อต้านตังหลายกิ๋นเหียพ่องเต๊อะ เปื้อจะบ่ต๋าย บ่ต้องห่วงเน่อ แม้แต่เส้นผมบนหัวของต้านตังหลายจะบ่ปุดไปสักเส้นเดียว” 35 เมื่อเปาโลอู้แล้ว ต้านก็เอาเข้าหนมปังออกมาขอบคุณพระเจ้าต่อหน้าคนตังหลาย แล้วก็หักกิ๋น 36 คนตังหลายก็มีก๋ำลังใจ๋ขึ้นมา ก็ปากั๋นเอาข้าวเอาน้ำออกมากิ๋นกั๋น 37 บนเฮือลำนี้มีคนตึงหมดจ๋ำนวนสองร้อยเจ็ดสิบหกคน 38 เมื่อกิ๋นข้าวกิ๋นน้ำกั๋นจ๋นอิ่มแล้ว หมู่เขาก็ปากั๋นเอาข้าวสาลีในเฮือโจ้งลงทะเลแหม เปื้อหื้อเฮือเบาขึ้น

39 เมื่อแจ้งแล้ว หมู่เขาก็หันแผ่นดินแต่บ่ฮู้จักว่าเป๋นตี้ไหน หมู่เขาสังเกตหันอ่าวตี้มีหาดทราย จึงตัดสินใจ๋ว่า ถ้าเป๋นไปได้จะเอาเฮือปุ้งขึ้นไปจุกบนหาดทรายนั้น 40 หมู่เขาจึงตัดเจื้อกสมอเฮือหื้อจ๋มน้ำตึงหมด แล้วแก้เจื้อกตี้มัดหางเสือออก จากนั้นก็จั๊กใบหัวเฮือขึ้นหื้อฮับลม แล้วเฮือก็ปุ้งเข้าหาดทราย 41 แต่เฮือมาจนใส่สันดอนเหียก่อน หัวเฮือก็ติดทรายแน่นจ๋นออกบ่ได้ ส่วนต๊ายเฮือก็ถูกคลื่นปั๊ดจ๋นเฮือแตก

42 หมู่ทหารจึงเปิ็กษากั๋นวางแผนจะฆ่าหมู่นักโต้ษเหีย เปื้อป้องกั๋นบ่หื้อคนใดว่ายน้ำหนีไปได้ 43 แต่นายร้อยใค่จ้วยจีวิตเปาโลบ่หื้อต๋าย จึงห้ามบ่หื้อหมู่เขาเยียะต๋ามตี้กึ๊ดนั้น เขาสั่งคนตี้ว่ายน้ำจ้างหื้อโดดลงน้ำแล้วว่ายขึ้นฝั่งไปก่อน 44 ส่วนคนตี้เหลือก็หื้อเกาะไม้แป้นไปพ่อง กับเกาะไม้เฮือตี้แตกไปพ่อง กู้คนก็ปากั๋นเข้าแผวฝั่งอย่างปลอดภัย