என் கண்களோடு நான் ஒரு ஒப்பந்தம் செய்துக்கொண்டேன்.

உயரத்திலுள்ள பரலோகத்தின் வீட்டிலிருந்து எவ்வாறு தேவன் ஜனங்களுக்குத் திரும்பக் கொடுக்கிறார்?

தவறு செய்வோர்க்கு அழிவை அனுப்புகிறார்.

நான் எடுக்கும் ஒவ்வோர் அடியையும் தேவன் காண்கிறார்.

அல்லது நான் பொய் சொல்லவும் ஜனங்களை ஏமாற்றவும் ஓடியிருந்தால்,

அப்போது நான் களங்கமற்றவன் என்பதை தேவன் அறிவார்!

என் கண்கள் என் இருதயத்தை தீமைக்கு நேரே நடத்தினால்,

என் கைகளில் பாவத்தின் அழுக்குப் படிந்திருந்தால், அப்போது தேவன் அறிவார்,

என் பயிர்கள் பிடுங்கப்படட்டும்.

அயலானின் மனைவியோடு தகாத நெறியில் நடக்கும்படி அவன் கதவருகே காத்திருந்தால்.

பிற மனிதன் அவளோடு படுத்திருக்கட்டும்.

அது தண்டனை பெறக்கூடியக் பாவமாகும்.

நான் இதுவரைச் செய்த அனைத்தையும், எனது உடமைகள் யாவற்றையும் அது அழித்துவிடும்!

அவர்களிடம் நியாயமாயிருக்க நான் மறுத்திருந்தால்,

நான் செய்ததைக் குறித்து தேவன் விளக்கம் கேட்டால் நான் என்ன சொல்வேன்?

நம்முடைய தாயின் கருவில் தேவன் நமக்கு உருவம் கொடுத்தார்.

விதவைகளுக்குத் தேவையானவற்றை நான் எப்போதும் கொடுத்தேன்.

நான் எப்போதும் அநாதைகளுக்கு உணவளித்தேன்.

என் வாழ்க்கை முழுவதும், நான் விதவைகளை ஆதரித்து வந்திருக்கிறேன்.

மேற்சட்டையில்லாத ஏழையைக் கண்டபோதும்,

என் ஆடுகளின் மயிரைப் பயன்படுத்தி, அவர்கள் குளிர் நீங்கச் செய்தேன். அவர்கள் தங்கள் முழு இருதயத்தோடு என்னை ஆசீர்வதித்தார்கள்.

நான் என் கைமுட்டியை ஒருபோதும் ஆட்டியதில்லை.* 21ஆம் வசனம் நியாயசபையில் எனக்கு ஆதரவு இருந்தபோதும் நான் ஒரு அநாதையைப் பயமுறுத்தியதில்லை.

என் கரம் எலும்புக் குழியிலிருந்து அகற்றப்பட்டிருக்கும் என நான் நம்புகிறேன்!

நான் தேவனுடைய தண்டனைக்கு அஞ்சியிருக்கிறேன்.

அவரது மகத்துவம் என்னை அச்சுறுத்துகிறது.

எனக்கு உதவுவதற்காக நான் எப்போதும் தேவனையே நம்பியிருந்தேன்.

தூய பொன்னிடம், ‘நீயே என் நம்பிக்கை’ என்று நான் கூறியதில்லை,

ஆனால் அது என்னைப் பெருமைக்காரனாக்கவில்லை!

ஆனால், என்னைச் சந்தோஷப்படுத்தியது அதுவல்ல!

ஒருபோதும் தொழுதுகொண்டதில்லை.

நான் ஒருபோதும் மூடனாக இருந்ததில்லை.

நான் அப்பொருள்களை தொழுதுகொண்டிருந்திருப்பேனாகில் சர்வ வல்லமையுள்ள தேவனிடம் உண்மையற்றவனாவேன்.

தீயவை என் பகைவர்களுக்கு நேரிட்டபோது, நான் அவர்களைக் கண்டு நகைத்ததில்லை.

என் வாய் பாவம் செய்ய நான் ஒருபோதும் அனுமதித்ததில்லை.

என் வீட்டிலுள்ளோர் எல்லோரும் அறிவார்கள்.

நான் எப்போதும் அவர்களை வீட்டினுள்ளே வரவேற்றேன்.

ஆனால் நான் என் குற்றத்தை மறைத்ததில்லை.

என்று நான் அஞ்சியதில்லை.

நான் வெளியே போகாமலிருக்க அது தடையாயிருக்கவில்லை.

என்னை ஜனங்கள் வெறுப்பதற்கு (ஜனங்களின் வெறுப்புக்கு) நான் அஞ்சவில்லை.

நான் எனது நியாயத்தை விளக்கட்டும்.

நான் செய்தவற்றில் தவறென அவர் நினைப்பதை அவர் எழுதி வைக்கட்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன்.

ஒரு கிரீடத்தைப்போன்று அதை என் தலைமேல் வைப்பேன்.

நான் செய்த ஒவ்வொன்றையும் விளக்கிக் கூற முடியும்.

தலை நிமிர்ந்தபடியே ஒரு தலைவனைப்போன்று நான் தேவனிடம் வர முடியும்.

நிலத்தை திருடியதாக ஒருவனும் என் மீது குற்றம் சாட்ட முடியாது.

ஒருவருக்குச் சொந்தமான நிலத்தை கைப்பற்ற நான் ஒருபோதும் முயன்றதில்லை.

அப்போது என் வயல்களில் கோதுமை, பார்லி ஆகியவற்றிற்குப் பதிலாக முள்ளும் களைகளும் முளைக்கட்டும்!” என்றான்.