1 Sakwisé kuwi aku terus weruh mulékat liyané medun sangka swarga. Mulékat mau gedé pangwasané lan bumi malih padang jalaran sangka kamulyané. 2 Mulékat mau ngomong nganggo swara banter: “Wis rubuh! Babilon, kuta gedé kuwi wis rubuh. Saiki wis dienggoni roh-roh reget lan dadi panggonan delikané roh-roh ula lan sak rupané manuk sing ala lan sing disengiti wong. 3 Sakkèhé para bangsa wis pada ngombé anggur dosané laku bédang. Para ratu nang bumi wis pada laku bédang karo Babilon lan para sudagar nang bumi wis pada dadi sugih sangka kasugihané Babilon sing ora ènèng entèké.”

4 Aku terus krungu swara liyané sangka swarga uniné:

9 Para ratu sing pada laku bédang karo wong wédok mau lan uga dadi sugih jalaran gegandèngan karo Babilon, bakal nangisi lan sambat nèk weruh kebul munggah sangka geni sing ngobong Babilon mau. 10 Para ratu sing ngadek nang kadohan, sangking wediné kenèng kasangsarané kuta mau, omongé: “Aduh, kok tyilaka temen kowé Babilon, kuta sing kesuwur gedéné. Kowé katumpes karo setrapané Gusti Allah sakjeroné sak jam.”

11 Para sudagar uga pada nangis lan sambat, jalaran sangka wong wédok mau, awit saiki wis ora ènèng wong sing gelem nukoni dagangané menèh. 12-13 Yakuwi dagangan sing rupa emas lan selaka, watu larang lan parel, mori alus, mori purper, sutra lan mori abang, rupa-rupa dam-daman sangka kayu sing langka, sangka gading lan sangka kayu sing larang regané, sangka brons, wesi lan marmer, kanil, bumbu-bumbu, lenga-wangi, menyan, anggur lan lenga, glepung lan gandum, sapi lan wedus, jaran, kréta, slaf lan uga manungsa. 14 Tembungé para sudagar: “Sembarang sing dadi pepénginané atimu wis ilang lan sembarang kalubèran lan apik-apikan wis ora ènèng, ora bakal ketemu menèh.” 15 Para sudagar sing malih sugih jalaran pada dedagangan nang Babilon bakal pada ngadek nang kadohan, awit wedi nèk mèlu kenèng setrapané kuta mau. Wong-wong namung pada nangis lan sambat, tembungé: 16 “Aduh, kaya ngapa tyilakané kuta gedé sing kesuwur kuwi. Lumrahé nganggo mori alus, mori purper, mori abang lan nganggo emas, watu larang lan parel. 17 Nanging sakjeroné sak jam waé kasugihané semono okèhé wis ilang kabèh.”

Sakkèhé kapitèn, wong kapal layar lan matrus lan kabèh wong sing kerjanané nang segara pada ngadek nang kadohan. 18 Kadung pada weruh kebul sangka geni sing ngobong kuta mau, terus pada bengok-bengok tembungé: “Durung tau ènèng kuta sing seméné gedéné.” 19 Sirahé terus disawuri lemah ngétokké nèk susah. Terus pada nangis lan sambat: “Aduh, tyilaka temen kuta gedé iki! Kasugihané wis nggawé sugihé sakkèhé juragan kapal. Nanging sakjeroné sak jam wis ilang kabèh.”

20 Hé swarga, pada bungaha, awit kuta kuwi wis rusak. Hé para umaté Gusti Allah, rasul-rasul lan nabi-nabi, pada bungaha! Awit Gusti Allah wis ngedunké setrapan marang kuta kuwi kanggo apa sing wis ditindakké karo kuta mau marang kowé kabèh.

21 Sakwisé kuwi terus ènèng mulékat rosa ngangkat watu, gedéné sak gilingan lan nguntyalké watu mau nang segara, karo ngomong: “Ya kaya ngéné iki enggoné kuta Babilon sing kesuwur bakal diuntyalké nganti ora bakal ketemu menèh. 22 Swarané musiké tukang tylempung, tukang singi, tukang suling lan tukang trompèt ora bakal krungu menèh nang panggonanmu. Wis bakal ora ènèng kesenian menèh nang kono. 23 Ora ènèng sloroté dian sing madangi kowé menèh. Swarané wong nduwé gawé ora bakal ènèng menèh. Para sudagarmu kuwi wong sing diajèni banget nang sak lumahé bumi. Lan nganggo èlmu-èlmu pepeteng kowé wis nyasarké sakkèhé bangsa nang bumi.”

24 Kuta Babilon wis disetrap, awit nang kuta kono okèh getih wis wutah, yakuwi getihé para nabi, getihé umaté Gusti Allah, tyekaké rembuk: getihé kabèh wong sing dipatèni nang bumi kono.