4
กำเผียบเรื่องจาวนาหว่านพืช
1 พระเยซูสั่งสอนตี้ฮิมทะเลสาบแหม มีคนจ๋ำนวนนักปากั๋นมาหลุ้มพระองค์ พระองค์ก็ลงไปนั่งอยู่ในเฮือลอยฮิมฝั่ง ส่วนคนตังหลายยืนฟังอยู่บนต๋าฝั่ง 2 พระเยซูอู้เป๋นกำเผียบสอนหมู่เขาหลายอย่าง พระองค์เล่าว่า 3 “ฟังหื้อดีๆ เน่อ มีจาวนาคนนึ่งออกไปหว่านเม็ดพืช 4 ต๋อนตี้หว่านอยู่นั้น บางเม็ดตกต๋ามหนตางเตียว นกก็มาจิกกิ๋นเหียหมด 5 บางเม็ดก็ตกลงดินตี้ปื๊นตังลุ่มเป๋นบ่าหินเต๋มไปหมด มีดินบางแตะแหยะอยู่ตังบน ก็เยียะหื้อเม็ดพืชนั้นงอกขึ้นเวย 6 แต่เมื่อโดนแดดเผานักขึ้นติกๆ ก็เหี่ยวแห้งต๋าย ย้อนว่าฮากอยู่ตื้นล้ำไป 7 บางเม็ดตกก๋างป่าหนาม ต้นหนามนั้นก็ใหญ่ขึ้นมางำต้นนั้นเหียหมด ต้นนั้นก็บ่มีดอกบ่มีหน่วย 8 แต่มีบางเม็ดตกบนดินดีก็งอกงามใหญ่ขึ้น เกิดดอกออกผลสามสิบเต้าพ่อง หกสิบเต้าพ่อง ร้อยเต้าพ่อง” 9 แล้วพระองค์อู้ว่า “ใผยอมฟังก็หื้อฟังไว้เต๊อะ”
เป้าหมายของกำเผียบ
10 เมื่อคนตังหลายปิ๊กไปแล้ว สาวกสิบสองคนตึงบางคนตี้ตวยพระองค์อยู่ ก็ถามเถิงเรื่องกำเผียบนั้นว่าหมายความว่าจาใด 11 พระองค์ตอบว่า “ข้อล้ำเลิ็กเรื่องแผ่นดินของพระเจ้าโผดหื้อต้านตังหลายฮู้ได้ ส่วนหมู่คนอื่นๆ นั้น จะอู้หื้อฟังเป๋นกำเผียบเต้าอั้น 12 เปื้อว่า
‘หมู่เขาผ่อแล้วผ่อแหมแต่จะบ่หัน
ฟังแล้วฟังแหมแต่จะบ่เข้าใจ๋
ถ้าเขาหัน ถ้าเขาเข้าใจ๋
เขาก็จะปิ๊กมาหาพระเจ้า แล้วฮับก๋านยกโต้ษ’ค 4:12 อสย. 6:9-10 ”
กำอธิบายกำเผียบเรื่องจาวนาหว่านพืช
13 แล้วพระเยซูถามหมู่เขาว่า “หมู่ต้านบ่เข้าใจ๋กำเผียบนั้นเตื้อกา แล้วจะเข้าใจ๋กำเผียบอื่นๆ ได้จาใด 14 หมายความว่า คนหว่านเม็ดพืชนั้นหว่านถ้อยกำของพระเจ้า 15 เม็ดตี้ตกต๋ามหนตางเตียวก็เหมือนคนตี้ได้ฟังถ้อยกำของพระเจ้าแล้ว แต่ซาต๋านมาลู่เอาถ้อยกำนั้นตี้หว่านลงในใจ๋ของเขาไปเหีย 16 ส่วนเม็ดตี้ตกลงดินตี้ปื๊นตังลุ่มเป๋นบ่าหินเต๋มไปหมด ก็เหมือนคนตี้ได้ฟังถ้อยกำ แล้วก็ฮับถ้อยกำนั้นไว้บ่าเดี่ยวนั้นเลยอย่างจื้นจมยินดี 17 แต่ฮากลงดินบ่เลิ็ก อยู่ได้บ่เมิน เมื่อเกิดปั๋ญหากาว่าโดนค่ำย้อนถ้อยกำนั้น เขาก็เลิกเจื้อไปเหีย 18 ส่วนเม็ดตี้ตกก๋างป่าหนามนั้น ก็เหมือนคนตี้ได้ฟังถ้อยกำแล้ว 19 แต่ยังเป๋นห่วงเรื่องต่างๆ กับจีวิตในโลกนี้ หลงมัวเมาข้าวของเงินคำ กับโลภใค่ได้สิ่งต่างๆ สิ่งหมู่นี้ก็มางำถ้อยกำไว้ เยียะหื้อถ้อยกำนั้นบ่เกิดผลในจีวิต 20 แต่เม็ดตี้ตกบนดินดีก็เหมือนคนตี้ได้ฟังถ้อยกำแล้วฮับไว้ แล้วเกิดดอกออกผลสามสิบเต้าพ่อง หกสิบเต้าพ่อง ร้อยเต้าพ่อง”
ต๋ามโกมแล้วบังไว้
21 แล้วพระองค์ถามหมู่เขาว่า “มีใผพ่องเมื่อต๋ามโกมไฟแล้วจะเอาถังควบไว้ กาว่าเอาไปซุกไว้ปื๊นเตียงเหีย แต่จะบ่เอาไปตั้งบนตั่งไว้กา 22 กู้สิ่งตี้เอาไปซ่อนไว้ก็จะป๋ากฏออกมาหื้อหัน กู้สิ่งตี้เป๋นความลับจะถูกเปิดเผยหื้อฮู้ 23 ใผยอมฟังก็หื้อฟังไว้เต๊อะ” 24 พระองค์อู้กับหมู่เขาแหมว่า “หื้อเอาใจ๋ใส่ในสิ่งตี้ต้านได้ฟังหื้อดีๆ ต้านจะสวนสิ่งตี้ฟังมาด้วยต๋างแก่นใด พระเจ้าจะสวนความเข้าใจ๋คืนหื้อต้านด้วยต๋างแก่นนั้น ป๋ายบ่ปอจะเตื่อมแถ้งหื้อแหม 25 คนตี้เข้าใจ๋อยู่แล้วก็จะเข้าใจ๋นักขึ้นแหม ส่วนคนตี้บ่เข้าใจ๋กับบ่สนใจ๋นั้น แม้สิ่งตี้เขาเข้าใจ๋พระเจ้าก็จะเยียะหื้อเขาบ่เข้าใจ๋แหมเลย”
กำเผียบเรื่องก๋านงอกของเม็ดพืช
26 พระองค์อู้ต่อแหมว่า “แผ่นดินของพระเจ้าเผียบเหมือนกับป้อจายคนนึ่งหว่านเม็ดพืชลงในโต้งนา 27 ต๋อนเมื่อคืนก็นอนหลับ เมื่อวันก็ลุกขึ้น ไปๆ มาๆ เม็ดพืชนั้นจะงอกจ๋ำเริญขึ้นจาใดเขาก็บ่ฮู้ 28 ย้อนว่าดินเยียะหื้อเม็ดนั้นงอกขึ้นเป๋นต้นก่อน แล้วเมื่อลูนมาก็ออกงวง หลังจากนั้นก็มีเม็ดข้าวเต๋มงวง 29 เมื่อข้าวแก่ได้ตี้ สมควรดีเกี่ยวแล้ว เขาก็ไปเกี่ยวเก็บมาไว้กิ๋น ย้อนว่าเถิงยามเกี่ยวข้าวแล้ว”
กำเผียบเรื่องเม็ดพืช
30 แล้วพระองค์ก็อู้ว่า “จะเผียบแผ่นดินของพระเจ้าเหมือนอะหยังดี กาว่าจะอู้กำเผียบจาใดดี 31 ก็เผียบเหมือนเม็ดมัสตาร์ดเม็ดนึ่ง ต๋อนบ่มไว้ในดิน เม็ดก็หน้อยเหลือเปิ้น 32 แต่เมื่องอกจ๋ำเริญขึ้นมาแล้ว ก็เป๋นต้นใหญ่เหลือเปิ้น มีกิ่งใหญ่ปอตี้นกมาแป๋งฮังอาศัยอยู่ในฮ่มเงาของต้นนั้นได้” 33 พระเยซูใจ๊กำเผียบหลายเรื่องจาอี้ไปสอนคนตังหลายเต้าตี้หมู่เขาเข้าใจ๋ได้ 34 นอกจากกำเผียบแล้ว พระองค์บ่ได้อู้อะหยังกับหมู่เขาแหม แต่เมื่อคนตังหลายปิ๊กไปแล้ว พระองค์ก็อธิบายกำเผียบหมู่นั้นหื้อหมู่สาวกฟัง
พระเยซูห้ามลมหลวง
35 เมื่อแลงวันนั้น พระเยซูบอกหมู่สาวกว่า “หื้อหมู่เฮาข้ามทะเลสาบไปเผิกตังปู๊นกั๋นเต๊อะ” 36 หมู่เขาก็ลาคนตังหลาย ปากั๋นลงเฮือกับพระองค์ตี้นั่งในเฮืออยู่แล้ว แล้วปาพระองค์ไป มีเฮือหลายลำตวยไป 37 จู่ๆ ลมหลวงก็เกิดขึ้น เยียะหื้อคลื่นซัดน้ำเข้ามาจ๋นปอจะเต๋มลำเฮือ 38 แต่พระเยซูนอนหนุนหมอนหลับอยู่ต๊ายเฮือ หมู่สาวกก็มาฮ้องพระองค์ลุก บอกว่า “อาจ๋ารย์บ่ห่วงกั๋นพ่องกา หมู่เฮาก่ำลังจะจ๋มน้ำต๋ายกั๋นหมดแล้ว”
39 พระองค์ก็ลุกขึ้นห้ามลม แล้วสั่งคลื่นว่า “ย้าง ย้างบ่าเดี่ยวนี้” แล้วลมก็ย้าง คลื่นก็หนิมผิ้วบ่าเดี่ยวนั้นเลย 40 พระองค์อู้กับหมู่เขาว่า “กั๋วเยียะหยัง บ่มีความเจื้อกา” 41 หมู่เขากั๋วขนาด อู้กั๋นในหมู่เขาว่า “ต้านผู้นี้เป๋นใผกั๋น ขนาดลมหลวงกับคลื่นแฮงก็ยังเจื้อฟังต้าน”