๕๑
ความพินาศของบาบิโลน
๑ พระผู้เป็นเจ้ากล่าวดังนี้
“ดูเถิด เราจะกระตุ้นวิญญาณของผู้ทำลาย
ให้โจมตีบาบิโลน
โจมตีบรรดาผู้อยู่อาศัยชาวเคลเดีย
๒ เราจะส่งบรรดาผู้ฝัดร่อนไปยังบาบิโลน
และพวกเขาจะฝัดร่อนบาบิโลน
และจะริบของไปจากแผ่นดินจนเกลี้ยง
เมื่อพวกเขามาโจมตีบาบิโลนจากทุกด้าน
ในวันแห่งความพินาศ
๓ อย่าให้นักธนูง้างคันธนู
และอย่าให้เขาสวมเกราะ
อย่าไว้ชีวิตบรรดาชายหนุ่มในบาบิโลน
ทำลายทุกชีวิตของทหารทุกคน
๔ พวกเขาจะล้มตายในแผ่นดินของชาวเคลเดีย
และบาดเจ็บที่ถนนในเมือง”
๕ เพราะพระเจ้าของอิสราเอลและยูดาห์
พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธาไม่ได้ทอดทิ้งพวกเขา
แม้ว่าแผ่นดินของพวกเขาเต็มด้วยความผิดบาป
ต่อองค์ผู้บริสุทธิ์ของอิสราเอล
๖ จงหนีไปจากบาบิโลน
ให้แต่ละคนช่วยตัวเองให้รอด
อย่ายอมตายเพราะการลงโทษที่แผ่นดินนั้นได้รับ
เพราะนี่เป็นเวลาของการแก้แค้นของพระผู้เป็นเจ้า
เป็นการสนองตอบต่อสิ่งที่พวกเขาได้กระทำ
๗ บาบิโลนเป็นเสมือนถ้วยทองในมือของพระผู้เป็นเจ้า
ที่ทำให้ทั่วทั้งโลกเมามาย
บรรดาประชาชาติดื่มเหล้าองุ่นของเมืองนั้น
บรรดาประชาชาติจึงได้บ้าคลั่ง
๘ บาบิโลนจึงได้ล้มและแตกเป็นเสี่ยงๆ ในทันใด
ร้องรำพันให้กับบาบิโลนเถิด
เอายาทาแผลไปให้เพื่อแก้ความเจ็บปวด
อาจจะช่วยให้เขาหายก็ได้
๙ พวกเราอยากจะช่วยให้บาบิโลนหายขาด
แต่ก็รักษาไม่หาย
ปล่อยทิ้งเขาไป และเราไปกันเถิด
แต่ละคนไปยังบ้านเกิดของตน
เพราะโทษของการตัดสินสำหรับเขาได้ขึ้นไปถึงฟ้าสวรรค์
และได้ลอยขึ้นสูงเทียมฟ้า
๑๐ พระผู้เป็นเจ้าได้พิสูจน์ว่าพวกเราไม่ผิด
มาเถิด เรามาประกาศในศิโยนถึงสิ่ง
ที่พระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเรากระทำ
๑๑ ลับลูกธนูให้คม
และยกโล่พร้อมรบ
พระผู้เป็นเจ้าได้กระตุ้นวิญญาณของบรรดากษัตริย์ของชาวมีเดีย เพราะพระองค์ประสงค์ที่จะทำลายบาบิโลน เพราะเป็นการแก้แค้นของพระผู้เป็นเจ้า แก้แค้นให้พระวิหารของพระองค์
๑๒ จงให้สัญญาณโจมตีกำแพงเมืองของบาบิโลน
เพิ่มจำนวนทหารยาม
และให้คนเฝ้ายามประจำตำแหน่ง
เฝ้าระวังอย่าให้มีผู้ใดซุ่มโจมตี
ด้วยว่า พระผู้เป็นเจ้าได้กระทำตามที่พระองค์กล่าวว่า
จะกระทำต่อบรรดาผู้อยู่อาศัยในบาบิโลน
๑๓ โอ เมืองที่อยู่ข้างแม่น้ำหลายสาย
ซึ่งมั่งคั่งด้วยสมบัติ
จุดจบของเจ้ามาถึงแล้ว
ชีวิตของเจ้าจบเพียงเท่านี้
๑๔ พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธาได้สาบานดังนี้ว่า
“เราจะให้คนจำนวนมากมาที่บาบิโลนจนเต็มเมือง
มากมายราวกับฝูงตั๊กแตน
และพวกเขาจะร้องตะโกนใส่เจ้าด้วยความมีชัย”
๑๕ พระองค์เป็นผู้สร้างแผ่นดินโลกด้วยอานุภาพของพระองค์
ผู้สร้างโลกด้วยสติปัญญาของพระองค์
และแผ่ฟ้าสวรรค์ออกด้วยความเข้าใจของพระองค์
๑๖ เมื่อพระองค์ส่งเสียง ก็มีเสียงคำรามในฟ้าสวรรค์
และพระองค์สร้างเมฆให้ลอยขึ้นจากสุดมุมโลก
พระองค์สร้างให้มีสายฟ้าแลบเมื่อมีฝน
และให้มีลมโบกจากแหล่งเก็บลม
๑๗ มนุษย์ทุกคนเบาปัญญาและไร้ความรู้
ช่างตีเหล็กทุกคนจะอับอายก็เพราะรูปเคารพของเขา
เพราะรูปที่เขาหล่อขึ้นนั้นจอมปลอม
และไม่มีลมหายใจ
๑๘ รูปเหล่านั้นไร้ค่าและเป็นที่ดูแคลน
และจะถูกทำลายเมื่อถึงเวลาพิพากษาโทษ
๑๙ องค์ผู้ที่ยาโคบนมัสการไม่เป็นเหมือนสิ่งเหล่านี้
เพราะพระองค์เป็นผู้สร้างสรรพสิ่ง
และอิสราเอลเป็นเผ่าพันธุ์ของผู้สืบมรดกของพระองค์
พระองค์มีพระนามว่า พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธา
๒๐ “บาบิโลนเอ๋ย เจ้าเป็นเสมือนค้อนของเรา
เป็นอาวุธสงคราม
เราใช้เจ้าให้ทำลายบรรดาประชาชาติจนแตกหักเป็นเสี่ยงๆ
และให้เจ้าทำลายอาณาจักรทั้งหลาย
๒๑ เราใช้เจ้าให้ทำลายม้าและคนขี่จนพินาศ
เราใช้เจ้าให้ทำลายรถศึกและคนขับจนพินาศ
๒๒ เราใช้เจ้าให้ทำลายผู้ชายและผู้หญิง
เราใช้เจ้าให้ทำลายผู้สูงวัยและคนวัยรุ่น
เราใช้เจ้าให้ทำลายคนหนุ่มสาว
๒๓ เราใช้เจ้าให้ทำลายผู้เลี้ยงดูฝูงแกะและฝูงสัตว์
เราใช้เจ้าให้ทำลายชาวนาและสัตว์ใช้งาน
เราใช้เจ้าให้ทำลายผู้ปกครองและผู้บัญชาการทั้งหลาย
๒๔ เราจะกระทำตอบบาบิโลนและบรรดาผู้อยู่อาศัยของชาวเคลเดียต่อหน้าชาวอิสราเอล เพราะความชั่วทั้งปวงที่พวกเขาได้กระทำในศิโยน” พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
๒๕ พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนี้ว่า
“โอ ภูเขาผู้ทำลายเอ๋ย* ภูเขาในที่นี้อ้างถึงอาณาจักรบาบิโลน ดูเถิด เราต่อต้านเจ้า
เจ้าทำลายทั่วทั้งแผ่นดินโลก
เราจะยื่นมือของเราออกเพื่อขัดขวางเจ้า
และจะกลิ้งเจ้าให้ตกหน้าผา
และทำให้เจ้าเป็นเทือกเขาที่ถูกไฟไหม้
๒๖ ไม่มีหินสักก้อนจากเมืองที่จะเอาไปใช้เป็นหินมุมเอก
หรือฐานรากอีก
แต่เจ้าจะเป็นที่รกร้างตลอดไป”
พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
๒๗ “จงให้สัญญาณบนแผ่นดินโลก
เป่าแตรงอนท่ามกลางบรรดาประชาชาติ
จงเตรียมบรรดาประชาชาติให้โจมตีบาบิโลน
บอกอาณาจักรของอารารัต มินนี และอัชเคนัสให้โจมตีเมืองนั้น
มอบหมายผู้บังคับกองพันให้โจมตีเมือง
ส่งม้าขึ้นมาให้มากมายราวกับฝูงตั๊กแตน
๒๘ จงเตรียมบรรดาประชาชาติให้โจมตีบาบิโลน
บรรดากษัตริย์ของชาวมีเดีย
พร้อมด้วยบรรดาผู้ว่าราชการและผู้นำของกษัตริย์
และทุกดินแดนที่เขาปกครอง
๒๙ แผ่นดินสั่นสะเทือนและบิดด้วยความเจ็บปวดแสนสาหัส
เพราะพระผู้เป็นเจ้ายังประสงค์
ที่จะทำให้บาบิโลนเป็นแผ่นดินรกร้าง
ปราศจากผู้อยู่อาศัย
๓๐ บรรดานักรบของบาบิโลนได้หยุดต่อสู้
พวกเขาอยู่ในป้อมปราการที่คุ้มกันไว้อย่างแข็งแกร่ง
พวกเขาท้อแท้
และกลายเป็นคนอ่อนแอเหมือนผู้หญิง
ที่อยู่ของพวกเขาลุกไหม้
ดาลประตูหักพัง
๓๑ ผู้นำสาสน์คนแล้วคนเล่า
และผู้ส่งข่าวคนแล้วคนเล่า
ต่างก็วิ่งไปบอกกษัตริย์แห่งบาบิโลนว่า
เมืองของเขาถูกยึดโดยรอบ
๓๒ ที่ข้ามธารน้ำถูกยึดหมด
ที่ลุ่มถูกไฟไหม้
และบรรดาทหารตื่นตระหนก”
๓๓ พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธา พระเจ้าของอิสราเอลกล่าวดังนี้
“ธิดาแห่งบาบิโลนเป็นเหมือนลานนวดข้าว
ในยามที่ถูกเหยียบย่ำ
เวลาเก็บเกี่ยวใกล้จะถึงแล้ว”
๓๔ เนบูคัดเนสซาร์กษัตริย์แห่งบาบิโลนได้กลืนกินเราแล้ว
ท่านเหยียบขยี้เรา
ท่านได้ทำให้เราเป็นเหมือนภาชนะที่ไม่ได้บรรจุสิ่งใด
ท่านกลืนเราเหมือนยักษ์มาร
ท้องของท่านเต็มด้วยของอร่อยที่เป็นของเรา
แล้วท่านก็คายเราออก
๓๕ ให้ผู้อยู่อาศัยของศิโยนพูดว่า
“ขอให้ความรุนแรงที่พวกเราและพี่น้องร่วมชาติของเราถูกกระทำจงเกิดขึ้นกับบาบิโลนเถิด”
ให้เยรูซาเล็มพูดว่า
“บรรดาผู้อยู่อาศัยของเคลเดียต้องรับผิดชอบกับการตายของเรา”
๓๖ ฉะนั้น พระผู้เป็นเจ้ากล่าวดังนี้
“ดูเถิด เราจะปกป้องพวกเจ้า
และแก้แค้นให้พวกเจ้า
เราจะทำให้ทะเลของบาบิโลนแห้งลง
และทำให้แหล่งน้ำของเขาแห้งเหือด
๓๗ และบาบิโลนจะกลายเป็นกองหินปรักหักพัง
เป็นที่อยู่ของหมาใน
เป็นที่น่าหวาดกลัว และเป็นที่เหน็บแนม
ปราศจากผู้อยู่อาศัย
๓๘ พวกเขาจะคำรามด้วยกันเหมือนสิงโตคำราม
พวกเขาจะทำเสียงขู่เหมือนลูกสิงโต
๓๙ ขณะที่พวกเขาหิวกระหาย
เราจะเตรียมงานเลี้ยงให้แก่พวกเขา
ทำให้เขาเมาและสนุกสนาน
แล้วก็หลับสนิทจนไม่ตื่นขึ้นอีก”
พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
๔๐ “เราจะนำพวกเขาลงไป
อย่างลูกแกะที่จะถูกประหาร
อย่างแกะและแพะตัวผู้
๔๑ บาบิโลนถูกยึด
เมืองอันเป็นที่กล่าวยกย่องของทั่วทั้งโลกถูกยึด
บาบิโลนได้กลายเป็นที่น่าหวาดกลัว
ในท่ามกลางบรรดาประชาชาติอะไรเช่นนี้
๔๒ แม่น้ำได้ขึ้นมายังบาบิโลน
ซึ่งทำให้ท่วมด้วยคลื่นที่ซัดครืนครั่น
๔๓ เมืองต่างๆ ของบาบิโลนได้กลายเป็นที่น่าหวาดกลัว
เป็นแผ่นดินอันแห้งแล้งและเป็นทะเลทราย
เป็นแผ่นดินที่ไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่
และแผ่นดินที่ไม่มีใครเดินทางผ่าน
๔๔ เราจะลงโทษเทพเจ้าเบลในบาบิโลน
และเอาสิ่งที่เขากลืนแล้วออกจากปาก
บรรดาประชาชาติจะไม่หลั่งไหลไปหาเขาอีก
กำแพงเมืองของบาบิโลนถล่มลงแล้ว
๔๕ ชนชาติของเราเอ๋ย จงออกไปจากบาบิโลน
ทุกคนจงช่วยตัวเองให้รอด
จากความกริ้วอันร้อนแรงของพระผู้เป็นเจ้า
๔๖ อย่าท้อแท้ใจหรือหวาดหวั่น
กับเรื่องราวที่ได้ยินในแผ่นดิน
เมื่อได้ยินข่าวปีแล้วปีเล่า
และความรุนแรงเกิดขึ้นในแผ่นดิน
ผู้ปกครองแผ่นดินต่อสู้กันเอง
๔๗ ฉะนั้น ดูเถิด จะถึงเวลาที่เราจะ
ลงโทษพวกรูปเคารพของบาบิโลน
ทั่วทั้งแผ่นดินจะได้รับความอับอาย
และพวกที่ถูกฆ่าจะล้มตายท่ามกลางแผ่นดิน
๔๘ ครั้นแล้ว ฟ้าสวรรค์และแผ่นดินโลก
และทุกสิ่งที่อยู่ในที่เหล่านั้น
จะร้องเพลงด้วยความยินดีเมื่อบาบิโลนถล่มลง
เพราะบรรดาผู้ทำลายจะมาโจมตีพวกเขาจากทิศเหนือ”
พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
๔๙ “เป็นเพราะอิสราเอลถูกฆ่าฟัน บาบิโลนจึงต้องถล่มลง
เช่นเดียวกับที่บาบิโลนได้กระทำต่อคนทั่วทั้งโลก
๕๐ พวกเจ้าที่รอดจากความตายมาได้
จงไปเถิด อย่ายืนนิ่งอยู่
แม้ว่าเจ้าจะอยู่ไกลจากบ้านเกิด แต่ก็จงระลึกถึงพระผู้เป็นเจ้า
และนึกถึงเยรูซาเล็ม”
๕๑ “พวกเราเผชิญกับความอับอาย
เพราะเราถูกดูหมิ่น
เราท่วมท้นด้วยความอัปยศ
เพราะชนต่างชาติได้เข้ามา
ยังสถานที่บริสุทธิ์ในพระตำหนักของพระผู้เป็นเจ้า”
๕๒ พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนี้
“ฉะนั้น ดูเถิด จะถึงเวลาที่เรา
จะตัดสินลงโทษพวกรูปเคารพของบาบิโลน
และบรรดาผู้บาดเจ็บจะโอดครวญไปทั่วแผ่นดิน
๕๓ แม้หากว่าบาบิโลนจะสามารถปีนขึ้นได้ถึงฟ้าสวรรค์
และแม้หากว่าบาบิโลนจะสร้างที่สูงให้แข็งแกร่ง
เราก็ยังจะให้บรรดาผู้ทำลายมาโจมตีแผ่นดินนั้น”
พระผู้เป็นเจ้าประกาศดังนั้น
๕๔ “จงฟังเสียงร้องจากบาบิโลนว่า
เสียงแห่งความวิบัติจากแผ่นดินของชาวเคลเดีย
๕๕ ด้วยว่า พระผู้เป็นเจ้ากำลังทำให้บาบิโลนพินาศ
และพระองค์จะทำเสียงอันมีอานุภาพของบาบิโลนให้นิ่งเงียบ
เสียงคลื่นครืนครั่นดั่งกระแสน้ำแรงกล้า
เสียงตะโกนของพวกเขาดังขึ้น
๕๖ ด้วยว่า ผู้ทำลายผู้หนึ่งได้เข้าโจมตีบาบิโลน
บรรดานักรบของบาบิโลนก็ถูกจับตัวไป
คันธนูของพวกเขาถูกหักเป็นชิ้นๆ
ด้วยว่า พระผู้เป็นเจ้าคือพระเจ้าแห่งการสนองตอบ
พระองค์จะจ่ายกลับคืนอย่างแน่นอน
๕๗ เราจะทำให้บรรดาผู้นำ และผู้เรืองปัญญา
ผู้ปกครอง ผู้บัญชาการ และนักรบของแผ่นดินนั้นเมา
พวกเขาจะหลับสนิทจนไม่ตื่นขึ้นอีก”
กษัตริย์ผู้มีพระนามว่า พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธาประกาศดังนั้น
๕๘ พระผู้เป็นเจ้าจอมโยธากล่าวดังนี้
“กำแพงเมืองอันกว้างของบาบิโลน
จะถูกทำให้พังลงราบกับพื้น
และประตูเมืองอันสูงตระหง่าน
จะถูกไฟไหม้
บรรดาชนชาติสิ้นแรงโดยไร้ประโยชน์
และบรรดาชนชาติลงแรงเสียเปล่า
ที่เหลือก็เป็นเพียงเชื้อเพลิง”
๕๙ เยเรมีย์ผู้เผยคำกล่าวของพระเจ้าบัญชาเสไรยาห์บุตรของเนริยาห์ผู้เป็นบุตรของมัคเสยาห์ เมื่อเขาไปยังบาบิโลนกับเศเดคียาห์กษัตริย์แห่งยูดาห์ ในปีที่สี่ของการปกครอง† 594 ปีก่อน ค.ศ. เสไรยาห์เป็นองครักษ์ผู้ติดตาม ๖๐ เยเรมีย์เขียนเรื่องความพินาศทั้งสิ้นที่จะเกิดแก่บาบิโลนลงในหนังสือ คือทุกคำที่ถูกบันทึกเกี่ยวกับบาบิโลน ๖๑ และเยเรมีย์พูดกับเสไรยาห์ดังนี้ “เมื่อท่านมายังบาบิโลน จงแน่ใจว่าท่านอ่านทุกคำ ๖๒ และพูดว่า ‘โอ พระผู้เป็นเจ้า พระองค์ได้กล่าวถึงสถานที่นี้ว่า พระองค์จะตัดขาดจนไม่มีผู้ใดอาศัยอยู่ ไม่ว่าจะเป็นมนุษย์หรือสัตว์ก็ตาม และจะเป็นที่รกร้างไปตลอดกาล’ ๖๓ เมื่อท่านอ่านหนังสือฉบับนี้จบแล้ว จงผูกติดไว้ที่ก้อนหิน และเหวี่ยงลงกลางแม่น้ำยูเฟรติส ๖๔ และพูดว่า ‘บาบิโลนจะจมลงอย่างนี้ และจะลุกขึ้นไม่ได้อีก เพราะความวิบัติที่เรากำลังนำมาสู่แผ่นดินนี้ และชนชาติของเขาจะเหนื่อยล้าหมดแรง’ ”
คำพูดของเยเรมีย์จบเพียงเท่านี้