Mi atende esperis al la Eternulo,

Kaj Li kliniĝis al mi kaj aŭskultis mian krion.

2 Kaj Li eltiris min el la pereiga foso, el la ŝlima marĉo,

Kaj Li starigis sur roko mian piedon kaj fortikigis miajn paŝojn.

3 Kaj Li metis en mian buŝon novan kanton, laŭdon al nia Dio.

Multaj tion vidos kaj ektimos,

Kaj ili esperos al la Eternulo.

4 Feliĉa estas la homo, kiu metis sian esperon sur la Eternulon

Kaj ne turnis sin al la fieruloj kaj al la mensogemuloj.

5 Multon Vi faris, ho Eternulo, mia Dio!

Viaj mirakloj kaj pensoj estas pri ni.

Neniu egalas Vin.

Mi rakontos kaj parolos,

Sed ili estas super ĉiu kalkulo.

6 Oferojn kaj donacojn Vi ne deziras;

La orelojn Vi malfermis al mi;

Bruloferojn kaj pekoferojn Vi ne postulas.

7 Tiam mi diris: Jen mi venas;

En la skribrulaĵo estas skribite pri mi.

8 Plenumi Vian volon, mia Dio, mi deziras,

Kaj Viaj ordonoj estas en mia koro.

9 Mi predikas justecon en granda kunveno;

Jen mi ne fermas mian buŝon, ho Eternulo, Vi tion scias.

10 Vian justecon mi ne kaŝis en mia koro,

Pri Via fideleco kaj Via helpo mi parolis;

Mi ne kaŝis Vian favorkorecon kaj Vian verecon antaŭ la granda kunveno.

11 Vi, ho Eternulo, ne fermu Vian favorkorecon antaŭ mi,

Via boneco kaj Via vereco ĉiam min gardu.

12 Ĉar ĉirkaŭis min suferoj sennombraj,

Atingis min miaj kulpoj, ke mi ne povas vidi;

Ili estas pli multenombraj, ol la haroj sur mia kapo, kaj mia koro min forlasis.

13 Volu, ho Eternulo, savi min;

Ho Eternulo, rapidu helpi min.

14 Hontiĝu kaj konfuziĝu tiuj, kiuj volas pereigi mian animon;

Retiriĝu kaj estu mokataj tiuj, kiuj deziras al mi malbonon.

15 Teruritaj estu de sia honto tiuj,

Kiuj diras al mi: Ha, ha!

16 Gaju kaj ĝoju pro Vi ĉiuj Viaj serĉantoj;

La amantoj de Via helpo diru ĉiam:

Granda estas la Eternulo.

17 Kaj mi estas mizera kaj malriĉa;

Mia Sinjoro pensu pri mi.

Vi estas mia helpo kaj mia savanto;

Ho mia Dio, ne malrapidu.