ଗୀତସଂହିତା, ହେଉଛି ଗୀତ ଓ କାବ୍ୟର ଏକତ୍ରୀକରଣ, ଏହା ପୁରାତନ ନିୟମର ଏକ ପୁସ୍ତକ ଅଟେ ଯାହା ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ଲେଖକଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ରଚିତ; ଦାଉଦ 73 ଟି ରଚନା କରିଛନ୍ତି, ଆସଫ 12 ଟି ଗୀତର ରଚନା କରିଛନ୍ତି, କୋରହର ସନ୍ତାନମାନେ 9 ଟି ଗୀତ, ଶଲୋମନ 3 ଟି ଗୀତ, ଏଥନ୍‍ ଏବଂ ମୋଶା ଦୁଇ ଜଣ ଗୋଟିଏ ଗୀତ ରଚନା କରିଛନ୍ତି (ଗୀତ. 90)। ଏବଂ 51 ଟି ଗୀତର ରଚକ ଅଜ୍ଞାତ। ଶଲୋମନ ଏବଂ ମୋଶାଙ୍କ ବ୍ୟତୀତ, ଏହି ସମସ୍ତ ଲେଖକଗଣ ହେଉଛନ୍ତି ଯାଜକ କିମ୍ବା ଲେବୀୟ ଯେଉଁମାନେ ଦାଉଦଙ୍କ ରାଜତ୍ୱ ସମୟରେ ପବିତ୍ର ସ୍ଥାନ ଉପାସନାରେ ସଂଗୀତ ବଜାଇବା ଦାୟିତ୍ଵରେ ଥିଲେ।

ପ୍ରାୟ 1440-430 ଖ୍ରୀଷ୍ଟପୂର୍ବ ମଧ୍ୟରେ ଏହି ପୁସ୍ତକ ଲେଖାଯାଇଅଛି।

ଇତିହାସରେ ମୋଶାଙ୍କ ସମୟରେ, ଦାଉଦଙ୍କ ସମୟଠାରୁ ଆସଫ ଏବଂ ଶଲୋମନଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ଏଜ୍ରିୟମାନଙ୍କ ସମୟ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଗୀତଗୁଡ଼ିକ ରଚନା କରାଯାଇଥିଲା, ଯେଉଁମାନେ ବାବିଲର ବନ୍ଦୀ ଅବସ୍ଥା ପରେ ବାସ କରୁଥିଲେ, ଏହି ପୁସ୍ତକରେ ପ୍ରାୟ 1000 ବର୍ଷର ଗୀତଗୁଡ଼ିକ ଅଛି।

ଇସ୍ରାଏଲ ଦେଶକୁ ଏକ ସ୍ମାରକ ଭାବେ ଯାହା ପରମେଶ୍ୱର ସେମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଏବଂ ବିଶ୍ଵାସୀମାନଙ୍କ ନିମନ୍ତେ ଇତିହାସରେ କରିଛନ୍ତି।

ଗୀତସଂହିତା ପରମେଶ୍ୱର ଏବଂ ସୃଷ୍ଟି, ଯୁଦ୍ଧ, ଉପାସନା, ବୁଦ୍ଧି, ପାପ ଏବଂ ମନ୍ଦ, ବିଚାର, ନ୍ୟାୟ, ଏବଂ ଖ୍ରୀଷ୍ଟଙ୍କର ଆସିବା ପରି ବିଷୟଗୁଡ଼ିକ ବର୍ଣ୍ଣନା କରେ। ଏହାର ଅନେକ ପୃଷ୍ଠାଗୁଡ଼ିକ ମଧ୍ୟରେ ଗୀତସଂହିତାଗୁଡ଼ିକ ଏହାର ପାଠକମାନଙ୍କୁ ପରମେଶ୍ୱର କିଏ ଏବଂ ସେ କʼଣ କରିଅଛନ୍ତି ତାହା ପ୍ରଶଂସା କରିବାକୁ ଉତ୍ସାହିତ କରେ। ଗୀତସଂହିତା ଆମ୍ଭମାନଙ୍କ ପରମେଶ୍ୱରଙ୍କ ମହାନତାକୁ ବ୍ୟାଖ୍ୟା କରେ, ଅସୁବିଧାରେ ତାହାଙ୍କ ବିଶ୍ଵସ୍ତତାକୁ ଆମ୍ଭମାନଙ୍କୁ ପ୍ରତିଜ୍ଞାନ କରାଏ ଏବଂ ତାହାଙ୍କ ବାକ୍ୟର ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ କେନ୍ଦ୍ରତାକୁ ସ୍ମରଣ କରାଏ।

ପ୍ରଶଂସା