মোলৈ মৈদাম যুগুত আছে।

2 নিশ্চয়ে ঠাট্টা কৰোঁতাবোৰ মোৰ ওচৰত আছে,

আৰু সিহঁতে দিয়া বিৰক্তিবোৰ মোৰ চকুৰ আগত আছে।

3 বিনয় কৰোঁ, তুমি মোৰ নিৰ্দ্দোষীতা প্ৰকাশ কৰাৰ এটা চিন থোৱা;

নিজৰ আগত নিজেই মোৰ জামিন হোৱা;

আন কোনেও মোৰ জামিন হ’বলৈ স্বীকাৰ কৰিব?

4 কিয়নো তুমি এওঁলোকৰ চিত্ত জ্ঞানৰ পৰা আঁৰ কৰিছা;

এই হেতুকে তুমি এওঁলোকক মোক জয় কৰিবলৈ নিদিবা।

5 যিকোনোৱে নিজ বন্ধুক লুটদ্ৰব্য স্বৰূপে সমৰ্পণ কৰে,

তেনে বন্ধুৰ সন্তানবোৰৰ চকু অন্ধ হ’ব।

6 তেওঁ মোক লোকসকলৰ আগত দৃষ্টান্ত কৰিলে;

যাৰ মুখত লোকে থু পেলায়, মই তেনে মানুহ হ’লো।

7 মনৰ বেজাৰত মোৰ চকু নিস্তেজ হ’ল,

আৰু মোৰ সকলো অঙ্গ-প্ৰত্যঙ্গ ছাঁৰ তুল্য হ’ল।

8 ইয়াতে সৰল আচৰণ কৰোঁতাবোৰে আচৰিত মানিব,

আৰু অধৰ্মিৰ বিৰুদ্ধে নিৰ্দ্দোষী জঁকি উঠিব।

9 তথাপি ধাৰ্মিকে নিজ পথত চলি থাকিব;

যাৰ হাত শুচি, তাৰ বল ক্ৰমে ক্ৰমে বাঢ়ি থাকিব।

10 কিন্তু আহাঁ, তোমালোক সকলোৱে পুনৰায় আৰম্ভ কৰা;

আৰু মই তোমালোকৰ মাজত কাকো জ্ঞানী নাপাওঁ।

11 মোৰ দিন কেইটা গ’ল, মোৰ অভিপ্ৰায় শেষ হৈছে,

এনে কি মোৰ হৃদয়ৰ শুভেচ্ছা জনোৱা হ’ল।

12 সেই মানুহবোৰ বিদ্ৰূপকাৰী, সিহঁতে ৰাতিক দিনলৈ ৰূপান্তৰিত কৰে,

পোহৰ আহিলে সিহঁতে কয়, অন্ধকাৰ ওচৰ চাপি আহিছে।

13 যদি চিয়োলেই মোৰ ঘৰ হ’ব বুলি মই অপেক্ষা কৰিছোঁ,

যদি আন্ধাৰত মোৰ শয্যা পাৰিছোঁ,

14 যদি মই গাতক মোৰ পিতৃ,

আৰু পোকক, তুমি মোৰ মাতৃ আৰু ভনী বুলি কৈছা,

15 তেনেহ’লে মোৰ আশা ক’ত?

আৰু মোৰ আশাক নো কোনে দেখা পাব?

16 আশাৰ সৈতে নামি গৈ মই চিয়োলৰ দুৱাৰমুখ পাম

কেতিয়া ধূলিত গৈ জিৰণী পাম?”