ภาค 4
๙๐
บทที่ 90-106
สอนพวกเราให้ใช้ชีวิตให้เป็นประโยชน์
คำอธิษฐานของโมเสส คนของพระเจ้า
๑ พระผู้เป็นเจ้า พระองค์เป็นที่พึ่งพิงของพวกเรา
ทุกชั่วอายุคน
๒ พระองค์เป็นพระเจ้าจากนิรันดร์กาลจนถึงนิรันดร์กาล
ก่อนที่จะสร้างภูเขา พื้นแผ่นดิน และโลก
๓ พระองค์ทำให้มนุษย์กลับสภาพไปเป็นผงคลีโดยกล่าวว่า
“กลับไปเถิด ลูกๆ ของมนุษย์เอ๋ย”
๔ ด้วยว่าในสายตาของพระองค์ 1,000 ปี
เป็นเหมือนกับวันเดียวที่ผ่านไป
ดั่งยามเดียวในตอนค่ำ
๕ พระองค์ทำให้ชีวิตของพวกเขาสิ้นสุดลงโดยฉับพลัน
ดุจหญ้าที่งอกขึ้นใหม่ในยามเช้า
๖ ในยามเช้ามันมีชีวิตชีวา และงอกขึ้นมา
พอยามเย็นมันก็เอนลู่ลงเหี่ยวเฉาไป
๗ ด้วยว่า พวกเราถูกทำลายด้วยความกริ้วของพระองค์
และการลงโทษของพระองค์ทำให้เราหวาดหวั่นพรั่นพรึง
๘ ความชั่วของพวกเราไม่อาจหนีพ้นพระองค์
แม้บาปกระทำในที่ลับก็กลับกระจ่าง ณ เบื้องหน้าพระองค์
๙ เพราะวันเวลาผ่านไปภายใต้การลงโทษของพระองค์
ชีวิตของเราสิ้นสุดลงดั่งการถอนหายใจ
๑๐ อายุขัยของเราคือ 70 ปี
หรือไม่ก็อาจถึง 80 ปีหากว่าเป็นคนแข็งแรง
ถึงกระนั้นในช่วงชีวิตยังมีความทุกข์ยากและลำบาก
ไม่ช้าก็หมดไป และเราก็บินจากไป
๑๑ ใครทราบถึงอานุภาพของความกริ้วของพระองค์
และใครจะทราบว่า การลงโทษของพระองค์น่าหวาดหวั่นเพียงไร
๑๒ ฉะนั้น โปรดสอนพวกเราให้นึกถึงวันเวลาว่าล่วงไปอย่างรวดเร็ว
เราจะได้รับสติปัญญาจากพระเจ้าไว้ในจิตใจ
๑๓ หันกลับมาเถิด โอ พระผู้เป็นเจ้า จะอีกนานเพียงไร
โปรดสงสารบรรดาผู้รับใช้ของพระองค์เถิด
๑๔ ให้พวกเราพอใจกับความรักอันมั่นคงของพระองค์ในยามเช้าเถิด
และเราจะเปล่งเสียงร้องด้วยความยินดีตลอดชีวิต
๑๕ ให้พวกเราได้รับความยินดีมากเท่ากับความยากลำบากที่พระองค์ให้เราได้รับ
และนานหลายปีเท่าๆ กับความยากลำบากที่พวกเราประสบ
๑๖ ขอให้การกระทำของพระองค์เป็นที่ประจักษ์แก่บรรดาผู้รับใช้ของพระองค์
และความยิ่งใหญ่ของพระองค์แก่ลูกหลานของเขาเถิด
๑๗ ให้ความพึงพอใจของพระผู้เป็นเจ้า พระเจ้าของเราอยู่กับพวกเราเถิด
ขอพระองค์เสริมสร้างสิ่งที่พวกเรากระทำเพื่อพวกเรา
โปรดเสริมสร้างสิ่งที่พวกเรากระทำด้วยเถิด