๒๙
๑ คนที่ถูกตักเตือนหลายครั้ง แล้วยังหัวรั้น
จะถูกทำลายในพริบตาเดียวโดยไม่อาจแก้ไขได้
๒ เมื่อจำนวนผู้มีความชอบธรรมทวีขึ้น ผู้คนก็ยินดี
แต่เมื่อคนชั่วร้ายขึ้นมาปกครอง ผู้คนก็โอดครวญ
๓ ผู้รักสติปัญญาย่อมทำให้บิดามีความยินดี
แต่คนที่คบหากับบรรดาหญิงโสเภณีเสียทรัพย์ไปเปล่าๆ
๔ กษัตริย์ให้ความมั่นคงกับแผ่นดินได้หากมีความยุติธรรม
แต่ถ้ารับสินบนก็จะทำให้เกิดความเสียหาย
๕ ผู้ใดก็ตามที่ปากหวานต่อเพื่อนบ้านของตน
เท่ากับผู้นั้นโยนตาข่ายใส่เท้าตนเอง
๖ คนชั่วติดกับดักด้วยบาปของเขาเอง
แต่ผู้มีความชอบธรรมร้องเพลงและมีความยินดี
๗ ผู้มีความชอบธรรมรู้จักสิทธิของผู้ยากไร้
ส่วนคนชั่วร้ายไม่เข้าใจสิ่งเหล่านี้
๘ คนเยาะเย้ยก่อให้เกิดโกลาหลในเมืองได้
ส่วนผู้มีสติปัญญาช่วยให้ความโกรธบรรเทาลง
๙ เวลาผู้มีสติปัญญามีเรื่องโต้เถียงกับคนโง่
คนโง่จะมีแต่เดือดพล่านหรือไม่ก็เยาะเย้ย และหามีความสงบไม่
๑๐ พวกคนกระหายเลือดเกลียดชังผู้ถือสัจจะ
และคนชั่วร้ายก็ตามล่าชีวิตของเขา
๑๑ คนโง่แสดงความฉุนเฉียวเสมอ
แต่ผู้มีสติปัญญาจะระงับไว้ได้
๑๒ ถ้าผู้อยู่ในระดับปกครองสนใจฟังความเท็จ
บริวารของเขาทุกคนก็จะเป็นคนชั่วร้าย
๑๓ ผู้ยากไร้กับผู้บีบบังคับมีสิ่งที่เหมือนๆ กันคือ
คนทั้งสองพวกได้รับชีวิตก็เพราะพระผู้เป็นเจ้าประทานให้
๑๔ หากว่ากษัตริย์ตัดสินผู้ยากไร้ด้วยความยุติธรรม
บัลลังก์ของท่านจะมั่นคงไปตลอดกาล
๑๕ ไม้เรียวและคำตักเตือนทำให้คนมีสติปัญญา
ส่วนเด็กที่ถูกปล่อยปละละเลยนำความอับอายสู่มารดาของตน
๑๖ เมื่อใดคนชั่วร้ายเพิ่มมากขึ้น การกระทำผิดก็เพิ่มตาม
แต่ผู้มีความชอบธรรมจะเห็นวันที่คนเหล่านั้นล้มลง
๑๗ จงฝึกลูกของเจ้าให้มีวินัย แล้วเขาจะไม่ทำให้เจ้าต้องกังวล
และจะทำให้จิตวิญญาณของเจ้าชื่นบาน
๑๘ ถ้าปราศจากการเผยคำกล่าวของพระเจ้า ประชาชนก็ปฏิบัติตามใจชอบ
แต่ผู้ปฏิบัติตามกฎบัญญัติก็เป็นสุข
๑๙ ด้วยคำพูดเพียงอย่างเดียว ไม่อาจทำให้ผู้รับใช้มีวินัยได้
เพราะถึงแม้เขาจะเข้าใจแต่ก็จะไม่ปฏิบัติตาม
๒๐ เจ้าเห็นคนปากไวไหม
ความหวังสำหรับคนโง่ยังมีมากกว่าเขาเสียอีก
๒๑ ผู้ใดเลี้ยงคนรับใช้ที่ยังอยู่ในวัยเด็กโดยปรนเปรอจนเกินขนาด
ในที่สุดก็จะนำความลำบากมาสู่ตนเอง
๒๒ คนช่างโกรธก่อให้เกิดการทะเลาะวิวาท
และคนอารมณ์ร้อนจะตกอยู่ในห้วงบาป
๒๓ ความเย่อหยิ่งทำให้คนตกต่ำลง
ส่วนคนถ่อมตัวในฝ่ายวิญญาณจะได้รับเกียรติ
๒๔ คนทำงานร่วมกับโจรเกลียดชังตนเอง
เขาได้ยินคำสาปแช่ง แต่ก็ไม่ปริปากพูด
๒๕ การกลัวมนุษย์เป็นเสมือนบ่วงแร้ว
ส่วนคนที่ไว้วางใจพระผู้เป็นเจ้าได้รับความปลอดภัย
๒๖ มีหลายคนที่พยายามทำให้ผู้อยู่ในระดับปกครองพึงพอใจ
แต่สิ่งที่มนุษย์ได้รับจากพระผู้เป็นเจ้า คือความยุติธรรม
๒๗ คนไม่มีความยุติธรรมเป็นที่น่ารังเกียจต่อผู้มีความชอบธรรม
คนดำเนินชีวิตในทางที่ถูกต้องก็เป็นที่น่ารังเกียจต่อคนชั่ว