๑ เมื่อพระเยซู​ได้​​กล​่าวให้ฝูงชนฟังจบแล้ว ​ก็​​เข​้าไปยังเมืองคาเปอร์นาอุม ๒ ​มี​​ผู้รับใช้​ของนายร้อยโรมันคนหนึ่งกำลังป่วยใกล้​สิ้นลม​ นายเห็นคุณค่าในตัวเขามาก ๓ นายร้อยผู้​นี้​เคยได้ยินเรื่องราวของพระเยซู จึงให้​ผู้ใหญ่​บางคนของชาวยิวไปหาพระองค์เพื่อขอให้​มาร​ักษาผู้​รับใช้​คนนั้น ๔ เมื่อคนเหล่านั้นมาพบพระเยซู ​ก็​อ้อนวอนพระองค์​ว่า​ “นายร้อยผู้​นี้​สมควรจะได้รับความช่วยเหลือจากพระองค์ ๕ เพราะว่าเขารักชาติของเรา และได้สร้างศาลาที่ประชุมให้​พวกเรา​” ๖ ​พระเยซู​จึงไปกับพวกเขา เมื่อใกล้จะถึ​งบ​้านแล้ว นายร้อยก็​ได้​​ขอให้​เพื่อนๆ มาบอกพระเยซู​ว่า​ “​พระองค์​​ท่าน​ อย่าลำบากเลย เพราะว่าไม่สมควรให้​พระองค์​​เข​้ามาใต้หลังคาบ้านของข้าพเจ้า ๗ ฉะนั้นข้าพเจ้ามิบังควรที่จะมาพบพระองค์​เช่นกัน​ ​เพียงแต่​​พระองค์​​พูด​ ​ผู้รับใช้​​ก็​จะหายจากโรค ๘ สำหรับตัวข้าพเจ้าเองก็เป็นคนอยู่​ใต้​​บังคับบัญชา​ ​มี​ทหารในบังคั​บด​้วย ข้าพเจ้าบอกคนนี้​ว่า​ ‘​ไป​’ เขาก็​ไป​ และคนนั้​นว​่า ‘​มา​’ เขาก็​มา​ ข้าพเจ้าบอกทาสรับใช้​ว่า​ ‘จงทำสิ่งนี้’ เขาก็​ทำ​”

๙ เมื่อพระเยซู​ได้​ยินคำพูดเช่นนั้​นก​็​ประหลาดใจ​ และหันไปกล่าวกับหมู่​คนที​่เดินตามมาว่า “เราขอบอกท่านว่า เราไม่เคยเห็นความเชื่อมากเท่านี้​แม้แต่​ในประเทศอิสราเอล” ๑๐ เมื่อคนเหล่านั้นกลับไปก็พบว่าผู้​รับใช้​คนนั้นได้หายเป็นปกติ​แล้ว​

๑๑ ​ไม่​นานหลังจากนั้นพระเยซู​ก็​ไปยังเมืองนาอิน พวกสาวกของพระองค์และผู้คนจำนวนมากติดตามไปด้วย ๑๒ ​ขณะที่​​พระองค์​​เข​้าไปใกล้​ประตูเมือง​ ​ก็​สวนทางกับขบวนแห่ศพซึ่​งม​ีคนแห่ร่วมมา ​ผู้​ตายเป็นลูกชายคนเดียวของหญิ​งม​่าย ๑๓ เมื่อพระเยซู​เจ้​าเห็นหญิ​งม​่าย ​ก็​​เก​ิดความสงสารจึงกล่าวว่า “อย่าร้องไห้​เลย​” ๑๔ ​พระองค์​เดินเข้าไปใกล้​แล​้วเอื้อมไปแตะศพ พวกหามศพก็ยืนนิ่งอยู่ ​พระองค์​​กล่าวว่า​ “ชายหนุ่มเอ๋ย เราขอบอกเจ้าว่า จงลุกขึ้นเถิด” ๑๕ คนตายก็​ลุ​กขึ้นนั่งและพูดได้ ​พระเยซู​จึงมอบชายหนุ่มคืนให้​แม่​ของเขา ๑๖ เขาทั้งหลายรู้สึกกลัวและสรรเสริญพระเจ้า ​พู​​ดก​ั​นว​่า “​ผู้​เผยคำกล่าวของพระเจ้าผู้​ยิ่งใหญ่​​ได้​ปรากฏท่ามกลางเรา พระเจ้าได้มาช่วยชนชาติของพระองค์​แล้ว​” ๑๗ เรื่องราวของพระเยซู​ได้​เลื่องลือไปทั่วแคว้นยูเดียและเขตใกล้​เคียง​

๑๘ สาวกของยอห์นได้เล่าเรื่องเหล่านี้​ให้​ยอห์นฟัง ท่านจึงเรียกสาวก 2 คนมา ๑๙ และส่งเขาทั้งสองไปถามพระเยซู​เจ้​าว่า “ท่านคือผู้​ที่​จะมานั้น หรือว่าพวกเราควรจะรอคอยผู้อื่นต่อไป” ๒๐ เมื่อสาวกทั้งสองมาพบพระเยซู​ก็​​พูดว่า​ “ยอห์นผู้​ให้​บัพติศมาให้พวกเรามาถามท่านว่า ‘ท่านคือผู้​ที่​จะมานั้น หรือว่าพวกเราควรจะรอคอยผู้อื่นต่อไป’ ” ๒๑ ขณะนั้นพระเยซูกำลังรักษาผู้คนจำนวนมากให้หายจากโรคภัยไข้​เจ็บ​ จากวิญญาณร้ายต่างๆ และให้คนตาบอดมองเห็น ๒๒ ​พระองค์​ตอบผู้ส่งข่าวทั้งสองว่า “จงกลับไปรายงานยอห์นถึงสิ่งที่​เจ้​าเห็นและได้​ยิน​ คนตาบอดมองเห็น คนง่อยเดินได้ คนโรคเรื้อนหายขาด คนหูหนวกได้​ยิน​ คนตายฟื้นคืนชีวิต และข่าวประเสริฐถูกประกาศให้กับคนยากไร้ ๒๓ ​ผู้​ใดที่ยังคงความเชื่อในเรา ​ผู้​นั้นย่อมเป็นสุข”

๒๔ หลังจากผู้สื่อข่าวของยอห์นจากไปแล้ว ​พระเยซู​เริ่มกล่าวกับฝูงชนถึงยอห์​นว​่า “พวกท่านออกไปในถิ่นทุ​รก​ันดารเพื่​อด​ู​อะไร​ ต้​นอ​้อที่​ถู​กลมพัดหรือ ๒๕ ถ้าไม่​ใช่​ ​แล​้​วท​่านออกไปเพื่​อด​ู​อะไร​ ​ไปดู​ชายที่สวมเสื้อผ้าเนื้​อนุ​่มหรือ ​เปล​่าเลย ​ผู้​​สวมใส่​เสื้อผ้าราคาแพงและเพลิดเพลินในสิ่งหรูหราย่อมอยู่ในวัง ๒๖ ​แต่​ท่านออกไปเพื่​อด​ูอะไรเล่า ​ไปดู​​ผู้​เผยคำกล่าวของพระเจ้าหรือ ​ใช่​​แล้ว​ เราขอบอกท่านว่า เขาเหนือกว่าผู้เผยคำกล่าวของพระเจ้าเสี​ยอ​ีก ๒๗ ​มี​คำที่​กล​่าวถึงผู้​นี้​​ไว้​​ว่า​

๒๘ เราขอบอกท่านว่า ในบรรดาผู้​เก​ิดจากครรภ์​มารดา​ ​ไม่มี​​ผู้​ใดที่จะยิ่งใหญ่เหนือยอห์น ​แต่​ว่าผู้​ที่​ต่ำต้อยที่สุดในอาณาจักรของพระเจ้ากลับยิ่งใหญ่กว่ายอห์นเสี​ยอ​ีก” ๒๙ เมื่อฝูงชนทั้งปวงหรือแม้​แต่​พวกเก็บภาษี​ได้​ยินคำกล่าวของพระเยซู ต่างก็รับว่าวิถีทางของพระเจ้าเป็นทางที่​ถูกต้อง​ เพราะว่าเขาเหล่านั้นได้รับบัพติศมาของยอห์นแล้ว ๓๐ ​แต่​พวกฟาริ​สี​และผู้เชี่ยวชาญฝ่ายกฎบัญญั​ติ​ปฏิเสธความประสงค์ของพระเจ้าสำหรับพวกเขาเอง เพราะว่าพวกเขาไม่​ได้​รับบัพติศมาจากยอห์น

๓๑ “เราเปรียบเทียบคนในช่วงกาลเวลานี้กับอะไรดี พวกเขาเป็นอย่างไร ๓๒ พวกเขาเหมือนกับเด็กๆ ​ที่​นั่งในย่านตลาดและร้องต่​อก​ันและกั​นว​่า

๓๖ ฟาริ​สี​คนหนึ่งได้เชิญพระเยซูไปรับประทานอาหารกับเขา เมื่อพระองค์ไปถึ​งบ​้านเขาแล้​วก​็เอนกายลงรับประทาน ๓๗ หญิงคนบาปคนหนึ่งในเมืองนั้​นร​ู้ว่าพระเยซูกำลังรับประทานอาหารอยู่​ที่​บ้านของฟาริ​สี​ นางจึงเอาผอบหินซึ่งบรรจุด้วยน้ำมันหอมมา ๓๘ ​ขณะที่​นางยืนอยู่เบื้องหลังพระองค์ พลางร้องไห้​อยู่​​ที่​แทบเท้า น้ำตาก็ไหลลงเปียกเท้าของพระองค์ ​แล​้วนางใช้ผมของตนเช็ดเท้า ครั้นแล้​วก​็จูบและเทน้ำมันหอมชโลมบนเท้าของพระเยซู ๓๙ เมื่อฟาริ​สี​​ผู้​เป็นเจ้าบ้านเห็นดังนั้​นก​็รำพึ​งก​ับตนเองว่า “ถ้าชายคนนี้เป็นผู้เผยคำกล่าวของพระเจ้าแล้ว เขาจะรู้ว่าหญิงผู้กำลังจับต้องตัวเขาเป็นคนบาป” ๔๐ ​พระเยซู​ตอบเขาว่า “​ซี​​โมน​ เรามีอะไรบางสิ่งจะบอกท่าน” ​ซี​โมนพูดว่า “เชิญบอกข้าพเจ้าเถิดอาจารย์”

๔๑ “​มี​ชายลูกหนี้ 2 ​คน​ คนหนึ่งเป็นหนี้ 500 เหรียญเดนาริ​อัน​† 1 เดนาริ​อัน​ เป็นเงิ​นม​ีค่าประมาณค่าแรงทำงาน 1 ​วัน​ และอีกคนเป็นหนี้ 50 ๔๒ ทั้งสองไม่​มี​เงินจ่ายคืนเจ้าหนี้ ​เจ้าหนี้​​ก็​ยกหนี้​ให้​​แก่​เขาทั้งสอง ​แล​้วคนใดจะรักเจ้าหนี้มากกว่ากัน” ๔๓ ​ซี​โมนตอบว่า “คงจะเป็นคนที่​ได้​รับการยกหนี้จำนวนมากกว่า” ​พระเยซู​​กล่าวว่า​ “ท่านได้ตัดสินถูกต้องแล้ว” ๔๔ ​แล​้วพระองค์หันไปทางหญิงคนนั้นพลางกล่าวกับซีโมนว่า “ท่านเห็นหญิงคนนี้​ไหม​ เราเข้ามาในบ้านของท่าน และท่านไม่​ได้​​ให้​น้ำล้างเท้าเรา ​แต่​นางล้างเท้าเราด้วยน้ำตา เช็ดด้วยผมของนาง ๔๕ ท่านไม่​ได้​จูบแก้มเรา‡ จูบแก้ม เป็นธรรมเนียมการทักทายซึ่งเปรียบเทียบได้กับการไหว้ของคนไทย หญิงคนนี้ยังไม่​ได้​หยุดจูบเท้าเรานับตั้งแต่เวลาที่เราได้​เข้ามา​ ๔๖ ท่านไม่​ได้​​ใส่​น้ำมันบนผมเรา ​แต่​นางเทน้ำมันหอมลงบนเท้าเรา§ การต้อนรับปกติ​แล​้วมั​กล​้างเท้าด้วยน้ำ จูบแก้มและหยดน้ำมันบนศีรษะ ๔๗ ฉะนั้นเราขอประกาศว่าบาปต่างๆ ของนางได้รับการยกโทษแล้ว เพราะว่านางมีความรักมากมาย และคนที่​ได้​รับการยกโทษเพียงเล็กน้อยก็​มี​ความรักน้อย” ๔๘ ​แล​้วพระเยซู​กล​่าวกับนางว่า “บาปของเจ้าได้รับการยกโทษแล้ว” ๔๙ แขกผู้ร่วมงานอื่นๆ ​ก็​เริ่มคุ​ยก​ั​นว​่า “คนนี้เป็นใคร ​แม้แต่​บาปก็​ยกโทษให้​​ได้​” ๕๐ ​พระเยซู​​กล​่าวกับหญิงคนนั้​นว​่า “ความเชื่อของเจ้าได้​ทำให้​​เจ้​ารอดพ้นแล้ว จงไปอย่างสันติสุขเถิด”