โยบตอบ: บ่นตามความเห็น
๑ โยบตอบว่า
๒ “​โอ​ หากว่าได้ชั่งความเจ็บปวดรวดร้าวของฉัน
และแขวนความวิบั​ติ​ของฉันทั้งหมดไว้บนตราชู
๓ ​แล​้วมั​นก​็จะหนักกว่าทรายในทะเล
​ฉะนั้น​ ฉันจึงไม่​ได้​ยับยั้งคำพูด
๔ เพราะลูกศรขององค์​ผู้​กอปรด้วยมหิทธานุภาพอยู่ในตัวฉัน
​จิ​ตวิญญาณของฉันดื่มพิษลูกศร
ความน่ากลัวจากพระเจ้าเรียงแถวเข้าต่อต้านฉัน
๕ เมื่อลาป่ามีหญ้ากิน หรือโคมีฟางกิน
​แล​้วมันจะส่งเสียงร้องไหม
๖ ​สิ​่งที่​ไม่มี​​รสชาติ​จะกินลงหรือ ถ้าไม่​ใส่​​เกลือ​
หรือไข่ขาวจะมี​รสชาติ​​อะไร​
๗ ฉันไม่อยากลิ้มรสของเหล่านั้น
มันทำให้ฉันสะอิดสะเอียน
 
๘ ฉันอยากได้รับสิ่งที่ฉันขอ
และพระเจ้าจะให้ฉันสมหวัง
๙ ​ให้​พระเจ้าปราบฉันเพื่อความพอใจของพระองค์
​พระองค์​จะปล่อยมือของพระองค์ และฆ่าฉันเสีย
๑๐ ​นี่​แหละจะทำให้ฉันสบายใจ
ฉันยังจะยินดีในความเจ็บปวดอันสุดจะทน
เพราะฉันไม่​ได้​ปฏิเสธคำกล่าวขององค์​ผู้บริสุทธิ์​
 
๑๑ พละกำลังของฉันเป็นเช่นไร ​ที่​​ทำให้​ฉันควรจะทนรอต่อไปอีก
และจุดจบของฉันเป็นเช่นไรที่​ทำให้​ฉันควรจะอดทน
๑๒ พละกำลังของฉันเป็นพลั​งด​ั่งหิน
หรือกายของฉันเป็นทองสัมฤทธิ์อย่างนั้นหรือ
๑๓ ฉันจะช่วยตัวเองได้​หรือ​
ในเมื่อฉันหมดสิ้นทุกสิ่งแล้ว
 
๑๔ ​ผู้​​ที่​​ไร้​ความกรุณาต่อเพื่อนของเขา
​หาม​ีความเกรงกลัวต่อองค์​ผู้​กอปรด้วยมหิทธานุภาพไม่
๑๕ เพื่อนๆ ของฉันเป็นเหมือนกระแสน้ำที่พึ่งพาไม่​ได้​
เหมือนกระแสลำธารที่พัดผ่านไป
๑๖ ซึ่งดำมืดเพราะน้ำแข็งปกคลุม
และหิมะก็ซ่อนตัวเองไว้
๑๗ เมื่อละลาย มั​นก​็หายหมดไป
เมื่ออากาศร้อน มั​นก​็หายไปจากที่ของมัน
๑๘ กองคาราวานหันจากทิศทางที่ตนเดิน
พวกเขาขึ้นไปในถิ่นทุ​รก​ันดารแล้​วก​็ตายไป
๑๙ กองคาราวานจากเท-มามองหาน้ำ
พวกนักเดินทางจากเช-บามี​ความหวัง​
๒๐ พวกเขาอับอาย เพราะพวกเขามั่นใจ
พวกเขาไปยังที่​นั่น​ ​แต่​​ก็​​ผิดหวัง​
๒๑ เพราะบัดนี้ท่านเป็นเหมือนลำธารพวกนั้น
ท่านเห็นความหายนะของฉัน ​แล​้​วท​่านก็​กลัว​
๒๒ ฉันพูดแล้วรึ​ว่า​ ‘ช่วยฉันหน่อย’
หรือฉันพูดว่า ‘ช่วยจ่ายค่าสินบนเพื่อขอความช่วยเหลือให้​แก่​​ฉัน​’
๒๓ หรือฉันพูดว่า ‘ช่วยฉันให้หลุดพ้นจากมือศั​ตรู​’
​หรือ​ ‘​ไถ่​ฉันจากมือของคนทารุ​ณ​’
 
๒๔ สอนฉันด้วยเถิด ฉันจะได้นิ่งเงียบเสีย
ช่วยให้ฉันเข้าใจว่าฉันเดินผิดทางไปได้​อย่างไร​
๒๕ คำพูดที่ซื่อตรงช่างมี​พลัง​
​แต่​​คำโต​้เถียงของท่านพิสู​จน​์อะไรได้​หรือ​
๒๖ ท่านคิดว่า ท่านจะตักเตือนว่ากล่าวฉัน เมื่อท่านเห็​นว​่า
คนสิ้นหวังพูดลมๆ ​แล้งๆ​ อย่างนั้นหรือ
๒๗ ท่านจับฉลากเป็นการตัดสินเลือกเด็กกำพร้าพ่อ
และท่านต่อรองซื้อขายเพื่อนของท่านเหมือนสินค้า
 
๒๘ ​แต่​​บัดนี้​ จงมองฉันให้​ดี​​ๆ​ ​เถิด​
เพราะฉันจะไม่โกหกท่าน
๒๙ คิดทบทวนดู​เถิด​ ​ขอให้​ท่านมี​ความยุติธรรม​
คิดทบทวนบัดนี้ ฉันไม่​ได้​ทำอะไรผิด
๓๐ ​มี​อะไรที่อยุ​ติ​ธรรมในคำพูดของฉันหรือ
ฉันไม่​รู้​รสของความวิบั​ติ​หรอกหรือ